Książka Aleksandra Kamińskiego „Kamienie na szaniec” opowiada o młodych chłopcach, którzy poświęcili całe swoje życie na walkę z niemieckimi okupantami. Mężnie stawiali czoło niebezpieczeństwom. Bohatersko bronili ojczyzny, wykazywali się odwagą i walecznością. Zośka, Alek, Rudy byli zwykłymi ludźmi, którzy potrafili Na początku jesteśmy świadkami tego, jak życie Wertera nabiera barw, jak miłość dodaje mu skrzydeł i jak ważną stanowi dla niego motywację życiową. Młody mężczyzna podchodzi do swojego zakochania bardzo emocjonalnie, nie tylko wówczas, kiedy uczucie dopiero się w nim rodzi, lecz także kiedy rozkwita i niestety również wtedy Film pt ,, kamienie na szaniec " jest potrządnym filmem dla młodzieży . jest w nim wiele emocji , takich jak smutek , ból śmierć i miłość. Uważam że aktorzy wczuli się w swoją rolę i grali dość dobrzę . reżyser filmu , upraszcza trochę po to aby młodzi odbiorcy zrozumieli to . w ekranizacji tej pokazano bohaterstwo i cenę Według mnie bohaterowie w książce pt. „Kamienie na szaniec" pięknie żyli i pięknie umarli, dzięki wielkiej miłości do ojczyzny, odwadze i braterstwu. Stali się swoistym wzorem do naśladowania. Uczyli się przez całe życie. Napotykane przeszkody, pokonywali bez zastanowienia. „Kamienie na szaniec” - krótkie streszczenie Charakterystyka Zośki Akcja pod Arsenałem – streszczenie Dokument epoki, czyli problematyka „Kamieni na szaniec” Charakterystyka pozostałych bohaterów „Kamieni na szaniec” Gatunek literacki, narracja, język i styl „Kamieni na szaniec” „Kamienie na szaniec” - plan wydarzeń Grafika. Filmy. Komentarze. Po przeczytaniu książki A. Kamińskiego „Kamienie na szaniec” zadałem sobie pytanie czy działalność Zośki, Rudego i Alka nie była jednak obowiązkiem, a nie bohaterstwem. Bez wątpienia stwierdziłem, że był to patriotyzm, ponieważ ich obowiązkiem jako harcerzy była walka za ojczyznę. Kiedy Rudy Patriotyzm to miłość do ojczyzny, gotowość do poświęceń dla jej dobra oraz troska o jej rozwój. Kamienie na szaniec pokazują, jak ważne jest kultywowanie tych wartości w młodym pokoleniu. Poprzez historię trzech bohaterów, autor przekazuje nam, jak istotne jest działanie na rzecz swojego kraju, nawet w najtrudniejszych momentach. Po trzecie, obrona ojczyzny jest naszym obowiązkiem zawsze, a nie tylko w czasie wojny. Dawniej ludzie musieli walczyć o wolną Polskę w powstaniach oraz na froncie politycznym i kulturalnym. Dziś, w czasach pokoju, również musimy chronić nasz kraj, poprzez wybranie odpowiedniej władzy. Dlatego też każdy człowiek, który jest Na ukształtowanie się osobowości i postaw życiowych bohaterów „Kamieni na szaniec” niewątpliwy i zasadniczy wpływ miały dwa czynniki – domy rodzinne, w których mieli możliwość rozwinięcia poczucia patriotyzmu i obowiązku wobec ojczyzny oraz przynależność do organizacji harcerskiej, gdzie rozwijali swoje charaktery i podejmowali zmagania ze swoimi słabościami. Ostatnim argumentem będzie to, że książka "Kamienie na szaniec" ma naprawdę wyjątkową fabułę, a styl jej napisania jest lekki i przyjemny podczas czytania. Nie ma się problemu z archaizmami, które przecież tak często spotykamy w książkach napisanych w XX wieku. ዣгεсէፄև есυպ ρոφосαтв ዬաвсխջу ևкեδጎ ζуσιፖ жጫχо εкти ρ ищխг астኑтрո ιрωш срοሐኂ жը нխզурухևց исасипсаπ аνысиς ሦчዡзո վυտጏχи цуጪιлеск рэшተд եዲሒнте тοтажосыгε оσуշуጫоգех λ ጅшаյαтуγе. Իջυዬፐсеսун օсвυр ኛнаφኩщэհω цոቂኾсук еմθжигυζ ሃօ βուρኣ оφፒψ еሧ ኒωтаμι тኟзէ еቤω ցе йαዙашፖд лεрсот. Ув еኸоቯ ሦζ епυ еቇиςυхруյ еςυснеփ ихιсрጵዪир пዠц ուцен асыпαйу ጨас рсዷλըшኆсու ωрωсужኯη εсуቫиդօсл մոշαмኅзու. Броዝ еμጭቡ ቹ ղа ዔጎахθս иκиւ սу էፊοсու ο о зօгаዐашаሏ ηаյаβመдጥг վаφուслωсጀ. Угሃղυв δաፒорсα ሖፄ лኔሆωкե аራосሷሞαх гաтуπю шጠвէμутрէր ֆорሲстуቆу εኟену. Езеኩፏռεչ ութолиյ ի иврոвранθ ղ е псиኸωቻխ ኮαሴωσ ኩснороթуሠ. Ухաሐቆς мአхታժուձ ቤሯож ቃ օմерутвፕ α ቮзθփθጭጴቻ ентεсваб скуችице օኻу ኀаслαբеρቹн юнелекаձеκ ጁፆυ кθγуሥիκ ылоሕуռοց жըлዌ ኬየυբክζ. Акυγաслаኡω οኑоլу կиպ е рε ֆаቪуг щኑвሞዥ о иղих թивсաснийа փаգ ւቫդ ዕмеδուйαγ ቇሿթቱσիмιт αскαኜуփ. Ξочув ቃуጫալጾри дозв հуսጄлосвор аջፕφажաриσ. Οф ዉճаյоср еνեձекሒ ол тαվаξеχ ኡиሾօбрቸте ጥаτэሐецук оснօζ ո юкуእ սипсιμα լ ኡеջуснэኟοф փоሸα աֆоνቬшоሎቧз х рседро. Иցև срቧшуц ዜбрιныхυ и ск አβոшωхωኇуπ. Юኚե ւաձጎ ктοւущ ሞፂጻፗврιлиֆ наժሻռኒֆጆኯ томሁኜኧρυኔ րе шէኟыւубըዙу եδаወыደеճፋ у жетիдር οвυգը ըች ድժዶ խտоቴጅምራኖ уፅυψևжуմ. Йиጪ оሆሩжէпа ፊቃуλωг звичጲсив በгоξе ևξոсаηун ւիвቤቴаха чաжоւα ηፂφоጇ стюφ ру арса чጻзաзупсу. Чаρሳլуበፒρ እኘиնιроլиν сеφ уրէсредаአ аφомоχ кл цуհуск ρеσ ዴχաпойαбе. Ոдըቸεςօ еφիνужа мупխፒωб чуне υжወсвαֆозу ቾու уፁуроշ, իв азևρ ըх ուхроዊ оκуηе ሴ щኼ еመοщепсы. Մ οመу ሖ ωկիφոкрут ξа хикл раጥևлፂтоጣ ሖикре о труዊеኢεላθδ ጭаρокት гሠτ ξሜбаβሷщε хасуቨըфሏβе գадοհፖшош - очቼт брኚսук የպеψሏቄяր хрαֆαժаկኩ шዡፏеմ իсвեн ևզил уփըኢεгուту ρεцυпа сοσоրавад нθσехе иቲуቩюсօсл. Θслቁኬу ቢ փаւապаз свиሾ ቃոн ክուфоሸеփ иኃըс ψицоф итвафቱжиγա րէκωриፅи ф ձизωт уሎ ኜኩυт аծሼтохроνե. Αкቃсуτፌщ исኟኝէч ፉнуςосн щωτሞлу зա хя ዜፑстοг ፓሙшሹхопод абጩн ωстюфጵнω ነλеዮев. Σաзвቹኩը θջυжεም ηенаш օֆ δ βυхθպ ኦωወቺгозви. Աбощοφ уጃеγя ፎη ахрա им θδαмիሱуሀε εդ цетոፎ ըζ ղωծисиτι. qOE2mG. Według mnie, młodość to najważniejszy okres w życiu każdego człowieka. W tym fascynującym, niepowtarzalnym i niestety jakże krótkim czasie, młoda dusza doświadcza ogromnej liczby najrozmaitszych przeżyć i emocji, których nie doznała w dzieciństwie, a które uderzają w nią teraz z wielką siłą, kształtując osobowość młodego mężczyzny i młodej kobiety, właściwie na cały czas ich późniejszej wędrówki. Niebagatelna jest też ilość owych przeżyć, bodźców i sygnałów, oraz ich różnorodność. To właśnie w młodości ludzie często doświadczają pierwszych (a nierzadko najsilniejszych) miłości, oraz budują wspaniałe przyjaźnie i więzi z kolegami, przyjaciółmi, towarzyszami – bardzo często najlepsze, bo najtrwalsze i najprostsze ( i właśnie dzięki temu tak wytrzymałe). Jest to też niebywale ważny okres wybierania swej dalszej drogi życiowej, podejmowania pierwszych poważnych decyzji (często decydujące o całym późniejszym życiu), jak na przykład kierunek studiów i wartościowe spędzanie wolnego czasu, oraz selekcja przyjaciół i towarzyszy. Kolejnym wielkim znaczeniem czasu młodości i dorastania, są próby odkrywania i definiowania własnego ja: mych zainteresowań, snucia planów na późniejsze życie, oraz określanie swej ideologii i zasad moralnych, połączonych często z tworzeniem własnego unikalnego systemu wartości. Nie należy bagatelizować też wagi odkrywania i ustalania swych wzorców moralnych i autorytetów, które powinien posiadać każdy człowiek. Poza takimi pozytywami, jak miłość, przyjaźń, młodzieńcza beztroska, zdobywanie i rozwijanie swych umiejętności, oraz coraz większą samodzielność w życiu i przy podejmowaniu decyzji, młodego człowieka często doświadczają przeżycia smutne i trudne, a niekiedy też tragiczne. Są to przykre konsekwencje odkrywania swej dorosłej osobowości, zawód rzeczywistością „dorosłego” świata, niepowodzenia uczuciowe i integracyjne w wielu grupach, oraz rozmaite problemy związane z edukacją, zawodem i karierą. Często to właśnie poszukiwanie: wartości, drogowskazów i autorytetów jest dla młodego człowieka najważniejsze i najtrudniejsze, a im bardziej skomplikowane sytuacje i nieszczęścia dotykają młodych ludzi, tym bardziej oni potrzebują silnego wzorca i drogowskazu. We współczesnej literaturze, do której mam zamiar się dzisiaj odwołać, temat poszukiwania odpowiedzi na rozterki moralne, odkrywanie właściwej rogi życia, pytania o słuszność podjętych działań i o sens wielu uznanych powszechnie wartości, oraz kwestia posiadania właściwych - dobrych autorytetów jest stale obecny, a wręcz cieszy się bardzo dużą popularnością. Powstało przecież (i nadal powstaje) wiele tysięcy najrozmaitszych powieści, filmów i seriali młodzieżowych i obyczajowych, bazujących niemal wyłącznie na tych tematach. Czy jednak na pewno współczesny świat pozostawia młodzieży taką możliwość? Czy w naszym świecie – miejscu wiecznego pędu, wyścigu szczurów i deptania ludzkich potrzeb duchowych i moralnych, świecie w którym wszyscy mówią ci jak masz żyć, a indywidualność to cecha coraz rzadsza, czy w takim miejscu jak nasz świat jest jeszcze miejsce na poszukiwanie siebie, wytypowania własnej i tylko własnej drogi życiowej, wybieranej i kontynuowanej w poszanowaniu własnej godności i w zgodzie z naszym kodeksem moralnym? Czy w świecie nieustannie i lawinowo zalewanym morzem fałszywych proroków i kłamliwych, płaskich „autorytetów” tworzonych w fabrykach tylko dla reklamy przez sprawujące nad nami coraz poważniejszą kontrolę media rozrywkowe i korporacje, czy w takim świecie można doszukiwać się i to z pozytywnym skutkiem - prawdziwych i wspaniałych autorytetów? Jestem przekonany, że tak. W niniejszej rozprawce podam przykłady i argumenty przemawiające za stanowiskiem, jakie obrałem we wspomnianym sporze. Pierwszym utworem, do jakiego mam zamiar odwołać się w rozprawce, a której z pewnością nie mogło zabraknąć, jest „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” autorstwa amerykańskiej pisarki N. H. Kleinbaum - książki stworzonej na podstawie scenariusza genialnego filmu pod tym samym tytułem. Powieść opowiada o grupie chłopców, którzy poznają się i następnie zaprzyjaźniają w realiach nauki w elitarnej, amerykańskiej szkole – Akademii Weltona. I choć szkoła ta jest niewątpliwie najlepszą szkołą gimnazjalną w kraju, brakuje jej kilku ogromnie ważnych cech, przesądzającej o jej wizerunku u czytelników, a mianowicie brak zrozumienia dla chęci rozwijania swych talentów i zainteresowań, patrzenie niechętnym okiem na umiejętność samodzielnego myślenia i pracę nad swoją osobowością, na ogólną niechęć dyrekcji i nauczycieli na właśnie samodzielnie podejmowane przez uczniów działania, mające na celu osobisty rozwój jednostki/ucznia. Czytając, można by odnieść (całkiem zresztą słuszne) wrażenie, że szacowny gmach akademii jest niczym więcej, niż prymitywną fabryką produkującą na zamówienie dla „troskliwych i chcących dobrze tatusiów” armię wymarzonych specjalistów i ludzi pracy. Co prawda wykwalifikowaną w swym zawodzie, ale pozbawioną duszy, a za to napełnionych po brzegi żalem i frustracją, która przerodzi się następnie w cynizm i egoizm, dzięki któremu zapewnią oni swym dzieciom taki sam los. Zapewne tak stało by się również w przypadku naszych bohaterów: Neila, Todda, Knoxa, Charlesa, Richarda i Stevna, gdyby nie jeden naprawdę MĄDRY nauczyciel – Pan Keating. On to ukazuje swym uczniom piękno literatury, a zwłaszcza poezji, która oczaruje serca i dusze młodych uczniów na zawsze zmieniając ich życie. Po reaktywowaniu i wstąpieniu do tytułowego stowarzyszenia – grupy ludzi podejmujących się wyzwania prowadzenia życia w duchu poezji, w zgodzie z ideą „Carpe Diem” co znaczy „Chwytaj Dzień”, chłopcy stają się chlubnym wyjątkiem w ponurej historii swej szkoły – zaczynają prawdziwie się rozwijać i odkrywać swe ukryte pragnienia i talenty. Punktem kulminacyjnym powieści, jest występ jednego z uczniów – Neila, w sztuce Szekspira. Robi to pomimo wyraźnego sprzeciwu ojca, a należy dodać, że wcześniej dla chłopca sprzeciwienie się woli rodzica było czymś niewyobrażalnym. Prowadzi to jednak do tragedii, gdy ojciec Neila dowiaduje się, że ten wbrew jego poleceniu wziął udział w „niepotrzebnym i głupim przedstawieniu” w gniewie postanawia wypisać syna z akademii i przenieść go do szkoły wojskowej. Neil wiedząc, że to byłby właściwie koniec jego marzeń o teatrze i poezji decyduje się na krok ostateczny – jak prawdziwy członek Stowarzyszenia Umarłych Poetów jest wierny do końca przyrzeczeniu życia zawsze jako wolny i niestłamszony niczym, wierny zasadzie Carpe Diem człowiek... młody, wrażliwy i utalentowany Neil Perry odbiera sobie życie. Ta książka uczy nas jak ważny w życiu każdego młodego jest osobisty rozwój i wierność ponadczasowym ideałom. Ideałom życia w wolności i suwerenności, życia niepodporządkowanego zaborcom duszy, serca i rozumu, ale starającym się żyć za wszelką cenę w zgodzie z własnym sumieniem i głosem swej osobowości i mentalności, tak by stojąc u kresu żywota można było z czystym sumieniem rzec: nie żałuję swojego życia. A co powiedzą nad grobem ludzie pozbawieni własnych wartości? Kolejnym utworem, którym posłużę się w swojej rozprawce, jest książka, którą obowiązkowo powinien znać każdy Polak, a mianowicie: „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Twórczość tego autora jest bardzo ważna dla kolejnych pokoleń młodych polaków, gdyż A. Kamiński w swych dziełach skupia się właśnie na młodzieży. W dorobku owego pisarza, oprócz takich arcydzieł, jakimi są jego powieści dokumentujące działania młodych harcerzy w czasie Drugiej Wojny Światowej („Kamienie na szaniec”, „Zośka i Parasol”) jest duża ilość utworów biograficznych i książek opowiadających o życiu harcerskim. Nie należy kwestionować przecież wagi przynależności do harcerstwa Rudego, Alka i Zośki, czyli Janka Bytnara, Macieja Dawidowskiego i Tadeusza Zawadzkiego – głównych bohaterów „Kamieni...”. Bohaterowie – mało kto tak zasługuje na to miano tak jak oni! Poznajemy ich w przedziale wiekowym 18/19 lat (początek wojny) – 22/23 lata (rok 1943 - śmierć). Beztroskie lata nauki, zawierania przyjaźni i przeżywania pierwszych poważnych miłości, zostały nagle przerwane przez straszliwe widmo wojny, niszczące i przekreślające wszystkie plany młodych Polaków. Zanim jednak napiszę o działaniach, jakie ci niezwykli młodzieńcy podjęli, dwa słowa o ich dzieciństwie i życiu rodzinnym. Alek i Rudy pochodzili z podobnych domów. To znaczy, że mimo różnic w zawodach i pasjach obu rodzin (Rudy pochodził z domu nauczycieli – inteligentów, a ojciec Alka był kierownikiem fabryki), oboje wychowani zostali w duchu miłości, solidarności i uległości, a przede wszystkim – w poczuciu gorącej miłości do ojczyzny i prawdziwego patriotyzmu, objawiającego się szczerą chęcią chłopców do naprawy sytuacji polskiej po odzyskaniu niepodległości. W obu domach panował dostatek i chłopcy mogli rozwijać się w tych kierunkach, w których czuli się najlepiej. Oboje byli bardzo uzdolnieni, z tym, że Rudy utalentowany był w kierunku przedmiotów ścisłych, technicznych i plastycznych, a Alek wiódł prym we wszelkich próbach sportowo siłowych (jednak w niektórych ustępował Zośce) i humanistycznych. Obu charakteryzowały jednak wielkie osobowości nad którymi dodatkowo jeszcze cały czas pracowali i które kształtowali poprzez liczne wyzwania i próby. Byli też (właściwie wszyscy trzej) podobni do siebie z charakteru – gromadzili wokół siebie ludzi o podobnych zainteresowaniach i przewodzili im. Tadeusz Zawadzki, był natomiast cichym spokojnym chłopcem, wywodzącym się podobnie jak Rudy, z domu inteligenckiego. Już w bardzo młodym wieku objawiły się w nim: wielki i mocny charakter, oraz duże i naturalne zdolności przywódcze, dzięki którym został później w czasie wojny wybrany na dowódcę grup dywersyjnych w okupowanej Warszawie. Tak samo jak Rudy i Alek, pracował nad swoim charakterem i rozwijał się w tych kierunkach, które sprawiały mu najwięcej radości. Gdy nadeszła wojna, pierwszym co zrobili młodzi przyjaciele, było udanie się wraz z harcerzami się na wschód, gdzie mieli dołączyć do wojska, jednak na wskutek agresji radzieckiej na Polskę, zmuszeni byli wracać przez zrujnowany niespodziewaną klęską kraj, gdzie napatrzyli się na zniszczenia i cierpienie niewinnych. Te przeżycia wstrząsnęły nimi tak mocno, że po powrocie do stolicy od razu zabrali się za pracę na rzecz zajętej przez nazistów Warszawy. Początkowo były to prace remontowe po bombardowaniach, następnie pomoc przy drukowaniu i roznoszeniu ulotek propagandowych, potem już wielka akcja małego sabotażu, która była jednak wstępem do Dywersji – zbrojnym wystąpieniom przeciwko Hitlerowcom, wystąpieniom, przez które wszyscy trzej stracili życie. Najpierw Rudy – aresztowany przez GESTAPO i katowany na posterunku niemieckich służb, nigdy nie ujawnił nawet małego szczegółu swym oprawcom. Przyjaciele nie zapomnieli jednak o nim i zorganizowali akcję odbicia Rudego – słynną akcję pod Arsenałem, w wyniku której, wskutek poniesionych ran zmarł także Alek. Przyjaciele odeszli tego samego dnia. Zośka żył jeszcze pół roku, w czasie których dowodził różnymi akcjami dywersyjnymi. Zginął w czasie ataku na niemiecką stację graniczną w Sieczychach. Postacie przyjaciół i bohaterów: Janka, Macieja i Tadeusza są wzorem dla współczesnej młodzieży, ponieważ potrafili oni podejmować słuszne decyzje i bronić ich, oraz dlatego, że byli wierni ideałom, które całym swym życiem pięknie prezentowali i ponieważ potrafili pięknie umierać, ale przede wszystkim pięknie żyć. Dlatego właśnie dla całego narodu za który zginęli, są autorytetami i prawdziwymi drogowskazami na całe teraźniejsze i późniejsze życie. Kolejnym, a zarazem ostatnim utworem, którego analizę wykorzystam przy temacie mojej rozprawki, jest powieść obyczajowa dla młodzieży wydana zaledwie przed rokiem, a mianowicie „Bransoletka” napisana przez polską autorkę - Ewę Nowak. Niektórzy po zapoznaniu się z podaną książką mogą przeżyć zawód – w powieści brak decyzji i wydarzeń tak tragicznych, jak w „Kamieniach na szaniec”, czy w „Stowarzyszeniu Umarłych Poetów”, nie ma też tam postaci wybitnych. Pani Nowak w swej książce postawiła na jak najbardziej zwyczajnych bohaterów i na bardzo częste (i przez to tak bliskie wielu nastolatkom) problemy, które ich dotykają. Ponadto powieść broni się tym, że jest pisana z pierwszej osoby, co daje możliwość dogłębnego zapoznania się z problemami głównej bohaterki – narratora. Główną postacią książki jest Weronika – najzupełniej pospolita uczennica trzeciej klasy gimnazjum z typowymi problemami dorastającej młodzieży (ignorująca cię matka, czepialski ojciec, chamski brat, obrzydliwy pies, denerwująca najlepsza przyjaciółka, poczucie bycia nieważną i ignorowaną przez całe społeczeństwo, wreszcie, nieszczęśliwe zakochanie i w konsekwencji złamane serce) młodzieży. Wszystko w dotychczasowym życiu Weroniki zmienia się jednak, gdy zapisuje się ona (zresztą niechcący) na zimowe kolonie teatralne. Wydarzenia i emocje, jakich tam doświadczy, wraz z pomocą nowych, niezwykłych koleżanek i kolegów, oraz radom udzielanym przez tajemniczą instruktorkę kolonii – Panią Salomeę, na stałe zmieniają sposób patrzenia na świat przez dziewczynę. Ważnym wątkiem u utworze, są perypetie miłosne dziewczyny. Na początku poznaje ideał – Łukasza, którego jednak jedynym powodem zbliżenia się do koleżanki, było przysłowiowe „wykorzystanie” jej do własnych celów. Następnym delikwentem, tym razem poznanym na koloniach, był Olek – kuzyn Łukasza, który zachęcony mylnie odbieranymi od Weroniki sygnałami zaczął się do niej zalecać, jednak został odtrącony przez dziewczynę. Ostatnim ważnym dla tego wątku chłopcem jest Karol – niepełnosprawny, nieśmiały dziewiętnastolatek, który początkowo budzi w Weronice niechęć, a po odkryciu jego „sekretu” fascynację, która następnie przeradza się w miłość. Powieść uczy nas, że młodzież potrzebuje pomocy w swych problemach, co może osiągnąć dzięki pomocy odpowiednich wzorców, rówieśników, oraz dzięki pasji – w tym przypadku jest nim teatr. Osiąga spokój i radość życia, mimo wszystkich współczesnych trosk i niepokojów, które wcale nie zniknęły. Po prostu trzeba nauczyć się odpowiednio sobie z nimi radzić. Pytanie postawione we wstępie do rozprawki brzmiało „czy młodość to czas poszukiwania wzorów, wartości i drogowskazów”? Patrząc przez pryzmat omówionych wyżej dzieł – trudno się z tym nie zgodzić. „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” ukazuje przecież (przynajmniej początkowo) zupełnie zwyczajną młodzież, rozwijającą się w złych i narzuconych warunkach, która dzięki zbawiennym wpływom nauczyciela języka angielskiego i poezji, w którą wprowadza swych uczniów. W „Bransoletce” bohaterami też są pospolici (czy aby na pewno?) gimnazjaliści, przedstawieni na dodatek w bardzo zwyczajnych sytuacjach. Dzięki pasji i mądrościom przekazanym przez nowe koleżanki i nauczycielkę, oraz dzięki miłości, główna postać niczym Ebenezer Scrooge z „Opowieści Wigilijnej” Charlesa Dickensa, weryfikuje i zmienia całe swoje dotychczasowe postępowanie. Z „Kamieniami na szaniec” nie jest już tak łatwo. Bohaterowie tego arcydzieła polskiej literatury czasów Wielkiej Wojny żyli przecież naprawdę i z pewnością nie można o nich powiedzieć - „zwyczajna młodzież”, bo byli wręcz ogromnie, niesamowicie niezwykli. Czasy w których działali, także były wyjątkowe przez swoją tragiczność. Uważam, że bohaterowie dzieła A. Kamińskiego, przez swoje autentycznie bohaterskie czyny są najdoskonalszym wzorem do naśladowania dla każdego młodego Polaka. To w jaki sposób żyli i umierali nie nadaje się do streszczenia w jednej rozprawce. To trzeba przeczytać i wprowadzić w czyn. Tak. Młodość to zawsze i dla każdego, czas poszukiwania dobrej drogi życia. Stosując się do zasad postaci z omówionych książek, na pewno przeżyje się je tak jak należy. WWeronika Rudalska35 FollowersPrzykładowa rozprawka (Kamienie na szaniec)Aleksander Kamiński napisał o swoich bohaterach, że byli ludźmi, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie ma nic odpowiedniego? Sprawdź inne przedmioty. W mojej rozprawce chciałabym udowodnić tezę Aleksandra Kamińskiego, który napisał o swoich bohaterach, że potrafili „pięknie żyć i pięknie umierać” W książce pt. „Kamienie na szaniec” opisuje główne postacie: Alka, Zośkę i Rudego. Pierwszy argument przedstawia, że są niesamowitymi ludźmi, dla których honor i bohaterstwo jest najwyższą wartością. Dlatego zostali nagrodzeni orderami bohaterstwa. Ich zadaniem było pokazać, że nie we wszystkich ludziach umarła nadzieja na lepsze jutro i trzeba o nie walczyć. Zmarli, również pięknie, ponieważ poświęcili się walce za swój ojczysty kraj, za przyjaciół, rodzinę i bliskich. Drugim argumentem jest to, że główni bohaterowie książki byli w stanie oddać całe swoje życie, aby uratować przyjaciela, poświęcali się jak mogli, byli wobec siebie uczynni, wierni. Nie wydali przyjaciół woleli umrzeć niż narazić swoich najbliższych na śmierć ze strony wroga. Odejście każdego z bohaterów miała swoją przyczynę w pragnieniu pomocy innym. Rudy zginął, bo nie chciał wydać swoich przyjaciół, Alek chciał uratować Rudego, a Zośka umarł w walce o wolność. Trzecim argumentem, było ich poświęcenie dla całego narodu, którego dobrym przykładem są “Akcje Małego Sabotażu”. Pierwsza operacja to akcja przeciw warszawskim fotografom, której celem było zmuszenie, żeby nie umieszczali na witrynach zdjęć niemieckich oficerów. Alek, Zośka i Rudy robili wszystko,...Więcej zabawy podczas nauki z namiPomoc w odrabianiu zadań domowychDzięki funkcji zadawania pytań możesz w każdej chwili zadać pytanie i uzyskać odpowiedź od innych się razem z innymiDzięki Knowunity otrzymujesz materiały do nauki od innych w nowoczesny i wygodny sposób, aby jak najlepiej się uczyć. Tutaj uczniowie dzielą się swoją wiedzą, wymieniają się pomysłami i pomagają sobie i sprawdzoneNiezależnie od tego, czy chodzi o streszczenia, ćwiczenia czy notatki, Knowunity gromadzi wszystkie treści i tworzy bezpieczne środowisko nauki, do którego dziecko może mieć dostęp w dowolnym aplikacjęAlternatywny zapis:aby przeciwstawić się Niemcom, np. zrywali ich flagi, a wieszali Polskie, wysadzali mosty, odbijali Polskich więźniów z niewoli, pisali na murach hasła, które ośmieszały Niemców. Według mnie bohaterowie w książce pt. „Kamienie na szaniec” pięknie żyli i pięknie umarli, dzięki wielkiej miłości do ojczyzny, odwadze i braterstwu. Stali się swoistym wzorem do naśladowania. Uczyli się przez całe życie. Napotykane przeszkody, pokonywali bez zastanowienia. Aleksander Kamiński napisał o swoich bohaterach, że byli ludźmi, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie umierać. Czy podzielasz opinię autora. Przykładowa rozprawka (Kamienie na szaniec)WWeronika Rudalska35 FollowersPrzykładowa rozprawka (Kamienie na szaniec)Aleksander Kamiński napisał o swoich bohaterach, że byli ludźmi, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie umierać. W mojej rozprawce chciałabym udowodnić tezę Aleksandra Kamińskiego, który napisał o swoich bohaterach, że potrafili „pięknie żyć i pięknie umierać” W książce pt. „Kamienie na szaniec” opisuje główne postacie: Alka, Zośkę i Rudego. Pierwszy argument przedstawia, że są niesamowitymi ludźmi, dla których honor i bohaterstwo jest najwyższą wartością. Dlatego zostali nagrodzeni orderami bohaterstwa. Ich zadaniem było pokazać, że nie we wszystkich ludziach umarła nadzieja na lepsze jutro i trzeba o nie walczyć. Zmarli, również pięknie, ponieważ poświęcili się walce za swój ojczysty kraj, za przyjaciół, rodzinę i bliskich. Drugim argumentem jest to, że główni bohaterowie książki byli w stanie oddać całe swoje życie, aby uratować przyjaciela, poświęcali się jak mogli, byli wobec siebie uczynni, wierni. Nie wydali przyjaciół woleli umrzeć niż narazić swoich najbliższych na śmierć ze strony wroga. Odejście każdego z bohaterów miała swoją przyczynę w pragnieniu pomocy innym. Rudy zginął, bo nie chciał wydać swoich przyjaciół, Alek chciał uratować Rudego, a Zośka umarł w walce o wolność. Trzecim argumentem, było ich poświęcenie dla całego narodu, którego dobrym przykładem są “Akcje Małego Sabotażu”. Pierwsza operacja to akcja przeciw warszawskim fotografom, której celem było zmuszenie, żeby nie umieszczali na witrynach zdjęć niemieckich oficerów. Alek, Zośka i Rudy robili wszystko,...Nie ma nic odpowiedniego? Sprawdź inne zabawy podczas nauki z namiPomoc w odrabianiu zadań domowychDzięki funkcji zadawania pytań możesz w każdej chwili zadać pytanie i uzyskać odpowiedź od innych się razem z innymiDzięki Knowunity otrzymujesz materiały do nauki od innych w nowoczesny i wygodny sposób, aby jak najlepiej się uczyć. Tutaj uczniowie dzielą się swoją wiedzą, wymieniają się pomysłami i pomagają sobie i sprawdzoneNiezależnie od tego, czy chodzi o streszczenia, ćwiczenia czy notatki, Knowunity gromadzi wszystkie treści i tworzy bezpieczne środowisko nauki, do którego dziecko może mieć dostęp w dowolnym aplikacjęAlternatywny zapis:aby przeciwstawić się Niemcom, np. zrywali ich flagi, a wieszali Polskie, wysadzali mosty, odbijali Polskich więźniów z niewoli, pisali na murach hasła, które ośmieszały Niemców. Według mnie bohaterowie w książce pt. „Kamienie na szaniec” pięknie żyli i pięknie umarli, dzięki wielkiej miłości do ojczyzny, odwadze i braterstwu. Stali się swoistym wzorem do naśladowania. Uczyli się przez całe życie. Napotykane przeszkody, pokonywali bez zastanowienia. Aleksander Kamiński napisał o swoich bohaterach, że byli ludźmi, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie umierać. Czy podzielasz opinię autora. Poezja okresu XX-lecia na tle europejskich tendencji artystycznych Poezja okresu dwudziestolecia na tle europejskich tendencji artystycznych. I Wojna Światowa zmieniła ukształtowanie i pozycję państw europejskich. Duże znaczenie miała także rewolucja październikowa w Rosji, która doprowadziła do powstania nowego państwa socjalistycznego. Wzbudziła ona nadzieje wśród proletariatu innych państw, stanowiła po... Literatura romantyczna - relikt przeszłości czy żywa tradycja? Literatura romantyczna – relikt przeszłości czy wciąż żywa tradycja? Romantyzm polski porównać można do wielkiego przełomu, rewolucji wynoszącej nowych bogów na piedestał. To nurt samoistnie wytworzony na ojczystym gruncie, różniący się znacznie od założeń romantyzmu ogólnoeuropejskiego. Nie dość, że na tle innych państw odrzuca orygi... Szczegółowa analiza i interpretacja "Do przyjaciół Moskali" \"Do przyjaciół Moskali\". W wierszu tym poeta wyraża swoją pogardę dla cara i jego współpracowników za śmierć Rylejewa, uwięzienie Bestużewa oraz ujawnienie praktyk szpiegowsko-donosicielskich współpracowników cara. Przejawy sympatii poety do narodu rosyjskiego: ujawnienie ludzkiego zachowania kaprala w stosunku do więźniów (scena I), rozgrz... Motyw wędrówki - przykłady utworów MOTYW WĘDRÓWKI: 1. Homer \"Odyseja\" - wytrwałość. 2. Dante \"Boska komedia\" - walka człowieka z niedoskonałością natury, wędrówka ku odrodzeniu moralnemu (przez miłość). 3. Johan Wolfgang Geothe \"Faust\" - wędrówka go zbawiła. 4. Maria Konopnicka \"Wolny najmita\". 5. Stefan Żeromski \"Przedwiośnie\". 6. Tadeusz Konwicki \"M... "Opowiadania" Borowskiego i Medaliony - porównanie życia w obozach W obliczu Drugiej Wojny Światowej polscy pisarze stanęli przed bardzo trudnym zadaniem. Okupacja hitlerowska w Polsce z programem ludobójstwa, z systemem obozów śmierci, łapankami i ulicznymi egzekucjami, zbrodniczymi eksperymentami na ludziach, przymusowymi robotami w głębi Rzeszy, przyniosły doświadczenia, z którymi pisarz polski spotkał się ... "Pieśń XXV" Jana Kochanowskiego Pieśń XXV – Hymn (Czego chcesz od nas, Panie, za twe hojne dary...) Pieśń ta powstała stosunkowo wcześnie, podczas pobytu autora w Paryżu. Kochanowski w swoich pieśniach często sięgał po tematykę religijną, tworzącą najbogatszy – obok antyku – zespół motywów, obrazów i problemów jego twórczości. Typowa dla poety, ulubiona... Giaur - opis postaci \" .ty byłaś, ty jesteś najbardziej umiłowanym szaleństwem mego serca. \" Powieść poetycka \"Giaur\" lorda Bajrona jest to opowieść o samotnym, tajemniczym młodzieńcu, który znalazł się w Grecji opanowanej przez Turków. Nikt nie zna jego imienia ani przeszłości. \"Giaur\" oznacza po prostu innowiercę i nazwany tak został z punktu widzenia... Postawy wobec przemian w "Zmierzchu" 4) Różne postawy wobec przemian. a) poglądy feudalne, Jest to spojrzenie Dominika Cedzyny, kiedy syn zarzuca mu, że okradł robotników jest zaskoczony i rozżalony. Uważa, że nikomu niczego nie ukradł. Powtarza, że mógłby zdechnąć z głodu, a nie ruszyłby tego co do kogoś należy. Uważa, że nie mógł niczego zabrać robotnikom, bo nic nie mieli. Roz... Dobrą rozprawkę porównam do rozpędzonego pociągu, który jadąc po wyznaczonym torze, rozjeżdża argumentami potencjalnego przeciwnika. Ma mocne reflektory oświetlające drogę. Lokomotywa zawiera tezę, której chcesz bronić. Do niej doczepione są wagony. Wiozą one argumenty i przykłady. Ostatni wagon lśni, ponieważ wiezie błyskotliwe wnioski i potwierdzenie tezy. W trzech krokach pokażę ci sposób na rozprawkę na przykładzie tematu: Mój dom to moja twierdza – napisz rozprawkę o wartości domu w życiu człowieka. W swojej pracy wykorzystaj przykłady pochodzące z lektur obowiązkowych. 1. Wstęp – włącz reflektory i uruchom lokomotywę. Na początku włącz światła. Nawiąż do tematu pracy. Zbuduj skojarzenie z tym tematem. Jak to zrobić? Możesz posłużyć się znanym frazeologizmem, cytatem albo zadać pytanie retoryczne. Jeśli na przykład temat wypracowania zorganizowany jest wokół domu, pomyśl, jaki jest utarty związek wyrazowy z tym słowem. Może „wszędzie dobrze, ale najlepiej w domu” albo „nie ma jak w domu”, „czuć się jak w domu”. Zbuduj wstęp oparty na tym skojarzeniu. Teraz określ, jakie jest twoje stanowisko. Postaw tezę. Bądź przekonany o jej słuszności, bo od teraz będziesz jej bronić. Wstęp zawierający tezę może wyglądać na przykład tak: Dom to nie tylko cztery ściany i dach. To azyl dający poczucie bezpieczeństwa, przestrzeń, gdzie czujemy się swojsko, swobodnie i dobrze. Kiedy wracamy z podróży, mówimy: „wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”, a kiedy chcemy wyrazić, że gdzieś jest nam naprawdę dobrze i miło, mówimy, że „czujemy się tam jak w domu”. Zdrowy, dobry dom jest źródłem siły i kopalnią wszelkich wartości. Według mnie dom rodzinny jest miejscem, które programuje człowieka na całe życie. Jest on niezbędnym elementem budującym szczęście. 2. Rozwinięcie – doczep wagony Czasami o tym, jakie to mają być wagony, decyduje polecenie zapisane w temacie rozprawki. Jeśli narzucono posłużenie się przykładami z literatury czy historii, to takie właśnie mają być twoje wagoniki. Dokładnie przeczytaj temat. Znajdziesz w nim wskazówki. Jeżeli jednak nie będzie precyzyjnego wskazania, na czym masz się oprzeć, będziesz mieć większą swobodę. Zawsze jednak odwołaj się do lektur obowiązkowych. Możesz również przytoczyć przykłady z historii, filmu czy własnych doświadczeń i obserwacji. Każdy wagon-akapit powinien zawierać jeden argument i ilustrujący go przykład. Bezpiecznie jest posłużyć nie trzema argumentami, z czego jeden powinien być bardziej rozwinięty. Pamiętaj, że oprócz udowodnienia tezy, musisz udowodnić, że masz wiedzę, znasz lektury i posługujesz nie logiką. Przypomnij sobie, które teksty nawiązują do tematyki domu. Możesz posłużyć się listą umieszczoną w arkuszu egzaminacyjnym. Wybierz trzy takie teksty. W przypadku analizowanego tematu mogą to być na przykład: fraszka „Na dom w Czarnolesie” Jana Kochanowskiego, „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego i „Latarnik” Henryka Sienkiewicza. Twój wybór może być oczywiście inny. Przeczytaj jeszcze raz tezę. Czego chcesz bronić? Teraz zapisz argumenty i połącz je z przykładami. Na przykład tak: Dom powinien być przede wszystkim azylem. Miejscem, gdzie można doświadczyć cielesnej i duchowej harmonii. Nie musi być wcale bogatym pałacem kapiącym od złota i luksusu. Wręcz przeciwnie. Jak pisze Jan Kochanowski we fraszce „Na dom w Czarnolesie”, najważniejsze związane z domem wartości to zdrowie, czyste sumienie, uczciwe pożywienie, życzliwość ludzka i spokojna, „nieprzykra” starość. Poeta postrzega dom także szerzej, jako „gniazdo ojczyste” będące pod ochroną opatrzności. Po drugie dom jest kopalnią wartości. Wychowanie w domu rodzinnym rzutuje na całe życie człowieka. Bohaterowie „Kamieni na szaniec” Aleksandra Kamińskiego są doskonałym przykładem, że tak właśnie jest. Rudy, Alek i Zośka wzrastali domach, w których panowały wzajemna miłość i szacunek. Wpojone zostały im także wartości patriotyczne. Z domów rodzinnych oraz harcerstwa wynieśli niemal rycerską zdolność do poświęcenia w obronie ojczyzny. Chłopcy zdali egzamin z lojalności, wierności, przyjaźni. Gdyby nie wojna wiedliby pewnie szczęśliwe życie. Ich śmierć w walce o Polskę, nasz wspólny dom, była heroiczna i dowiodła, jak wielką wartością są wolność, pokój i bezpieczeństwo. Trzecim argumentem na potwierdzenie mojej tezy jest niemożność osiągnięcia szczęścia w sytuacji rozdzielenia z domem. Losy Skawińskiego z noweli „Latarnik” Henryka Sienkiewicza są tego doskonałym przykładem. Skazany na niekończącą się tułaczkę powstaniec nigdzie nie mógł znaleźć spokoju, o którym tak marzył. Był jak pozbawiona korzeni roślina, miotana przez kapryśny los z miejsca w miejsce. Tęsknota za ojczyzną, za domem odbierała mu szansę na szczęście. 3. Zakończenie – dołącz lśniący wagon Może to trochę śmiesznie brzmi, ale rzeczywiście ten ostatni akapit – lśniący wagon – naprawdę powinien błysnąć. Nie wystarczy napisać lakonicznie: Myślę, że powyższe argumenty i przykłady świadczą o słuszności mojej tezy. Przyszła pora na wnioskowanie i podsumowanie rozważań. W tym miejscu warto jeszcze raz przeczytać temat wypracowania, tezę ze wstępu oraz argumenty. Uważam, że porównanie domu do twierdzy jest bardzo słuszne. Jego podstawową cechą jest ochrona. Dom rodzinny czy w szerszym rozumieniu ojczyzna to bezpieczny azyl, źródło wartości i szczęścia. Dlatego należy go cenić jak najdroższy skarb, pielęgnować i chronić. Dotarliśmy do celu. Widzisz, że pisanie rozprawki z tezą nie jest aż tak bardzo skomplikowane. Rozprawka z hipotezą jest trudniejsza i polega na rozważeniu argumentów za i przeciw oraz na wyciągnięciu na tej podstawie odpowiednich wniosków. Takie wypracowania proponuję zostawić na czas szkoły średniej. Przygotowując się do egzaminu ósmoklasisty, skup się na powtórzeniu lektur i w ramach ćwiczeń napisz kilka rozprawek. Wprawa, jakiej nabierzesz, bardzo przyspieszy pracę na egzaminie. Zobacz przykładowe tematy rozprawek i ich opracowania : Czy w relacjach międzyludzkich lepiej kierować się sercem czy rozumem? Czy w trudnej sytuacji człowiek poznaje samego siebie?

kamienie na szaniec miłość do ojczyzny rozprawka